Syndrom DDA to termin używany do opisania problemów emocjonalnych i behawioralnych dorosłych dzieci alkoholików. Po raz pierwszy syndrom ten został zidentyfikowany w 1983 roku przez Janet G. Woititz w jej książce Dorosłe dzieci alkoholików.
Akronim DDA oznacza „zaprzeczanie, zniekształcanie i gniew”, czyli niektóre z objawów, które dotykają te dzieci, gdy stają się dorosłe.
Na czym polega DDA?
Dzieci, których rodzice mają problemy z alkoholem, często przenoszą ten ciężar na dorosłość, nadal zmagając się z poczuciem winy lub wstydu. Mogą też nie być w stanie ufać innym ludziom. Jako dorośli mogą czuć się niepewnie lub niespokojnie w związkach i mieć problemy z nawiązywaniem stabilnych relacji osobistych.
Zespół DDA nie jest chorobą, którą można zdiagnozować – jest to raczej zespół zachowań wspólnych dla wielu osób, które dorastały z rodzicami alkoholikami. Istnieją jednak metody, które pomogą im z tego wyjść, jak chociażby leczenie DDA w formie online, jak i stacjonarnie w wielu placówkach w Polsce.
Zespół DDA może jednak charakteryzować się wieloma objawami i zachowaniami, w tym:
– trudnościami z samooceną i poczuciem własnej wartości,
– niską tolerancją na stres,
– niezdolnością do zaufania innym,
– problemami z intymnością,
– poczuciem izolacji, odłączenia i samotności,
– nadmierną kompensacją poczucia niższości poprzez osiągnięcia lub pracoholizm,
– nieumiejętnością odmawiania z obawy przed brakiem akceptacji lub porzuceniem przez innych,
– przekonaniem, że trzeba wszystko osiągnąć samemu, bez pomocy innych,
– poczuciem że trzeba zachować w tajemnicy wszystkie aspekty własnej osoby,
– intensywnym gniewem w konfrontacji z osobami, które zostały zranione przez ich zachowanie,
– zaprzeczaniem, że istnieją problemy w życiu i nieumiejętnością radzenia sobie z nimi.